Dit project is gestart in 1999 door te participeren aan het ‘Box -project’ voor het Museum Of Installation te Londen, annex een presentatie bij Angel Vergara’s ‘straatman’ Rue Dansaert te Brussel voorjaar 2000.
De inhoud van de box heb ik ingevuld met nalatingen van mijn Bomma ( grootmoeder langs vaders kant ) die in hetzelfde jaar (14 januari 1999 ) was heengegaan op een gezegende leeftijd van 93 jaar en zoals je wil een ode was aan mijn Bomma, Maria Crombez.De inhoud bestaat uit een haarlok, haar bovengebit, een kruisbeeld, een horloge, handschoenen, enkele foto's en een begeleidde brochure met anekdotes, verwijzingen en situaties.
Dit geven, een Bomma zoals er zo vele zijn, onbekend en vergeten omwille van niet interessant genoeg , zet ik nu op een piëdestal, zo je wil, maak ik haar interessant.
Daar ik haar laat wederop staan, en zo haar leven toch nog een betekenis geef zodat ze toch niet voor niks heeft bestaan, is een droom van iedereen, iets betekenen in dit bestaan. Dit totaal-project is volop in een groeiproces dat zich steeds meer begint te profileren tot een geheel bekeken vanuit verschillende invalshoeken bestaande uit fases, parts, fragmenten , publikaties en een sluitstuk onder de vorm van een performance-theater-vertoonstelling onder de titel: “THE RESURRECTION OF MY BOMMA”
Bij elke tentoonstelling of project waaraan ik participeerde is er een ‘part of Bomma” aan toegevoegd of in verwerkt, daarnaast reist ze met vrienden-kunstenaars onder de vorm van een gemodificeerde foto mee, dat zal resulteren in een ‘soeveniers album’ van haar onvrijwillige reizen heel de wereld rond.Een zoektocht naar wat mijn Bomma geweest is, door haar te interpreteren, fragmentarisch bloot te geven, zou voor haar ook een hele verassing zijn geweest of ze daar begrip zou voor hebben zal ik nooit kunnen achterhalen.
Daar mijn /Bomma vastgebeten Vlaams, conservatief en vrijwel nooit Belgie verlaten heeft en nu tentoongesteld is in een buitenlands museum, is een anachronisme en dat buiten haar weten om, zo een erkenning / wederopstanding spreekt tot de verbeelding. Door een toevalligheid, een juist moment en te passen in een concept verovert ze de wereld of ze het nu wil of niet, mensen zijn er om gebruikt te worden en de nalatingen om gereviseerd te worden, anders verdwijnen ze in de vergetelheid
Mijn Bomma reist zowat heel de wereld rond en duikt her en der op in project/ tentoonstelling zelfs als participant in groepsprojecten, De nagelaten prullaria en ook haar naam (Maria Crombez ) die na haar overlijden zouden zijn weggegooid heb ik gerecupereerd en die dan uit eindelijk verwerkt-geïnterpreteerd in kleine installaties als onderdeel van een geheel waaruit dan af te leiden is hoe ik mijn grootmoeder uiteindelijk heb gekend en waaruit haar minder fraaie kanten een interessant tijdsbeeld geven van iemand die geleefd heeft in een bijna volle vorige eeuw.